"Gdyż tam, gdzie dwaj lub trzej zbierają się w moje imię, jestem pośród nich".
 
Mt 18, 20  

Jezu Ufam Tobie



Wydarzenia  


Uprzejmie informujemy, że za żywych i zmarłych członków grupy modlitewnej „ModlitwaRazem” oraz w intencjach, w których grupa się modli, pewna osoba z grupy złożyła ofiarę i zamówiła Msze św., która zostanie odprawiona w druga sobotę miesiąca - 13 kwietnia o godz. 9:00. Msza św. odbędzie się w Sandomierzu w Dominikańskim kościele św. Jakuba przy ulicy Staromiejskiej 3. Po Mszy zostanie zmówiona Koronka do Miłosierdzia Bożego. Serdecznie dziękujemy osobie, która zamówiła tą Mszę św. sprawiając niezmiernie cenny dar dla żywych i zmarłych członków grupy i tych, w których intencjach grupa się modli. Zapraszamy!
Uprzejmie informujemy, że za żywych i zmarłych członków grupy modlitewnej „ModlitwaRazem” oraz w intencjach, w których grupa się modli, pewna osoba z grupy złożyła ofiarę i zamówiła Msze św., która zostanie odprawiona 5 kwietnia (Pierwszy piątek miesiąca) o godz. 18:00 w Korbielowie w kościele Ojców Dominikanów przy ulicy Dominikańskiej 1. Serdecznie dziękujemy osobie, która zamówiła tą Mszę św. sprawiając niezmiernie cenny dar dla nas wszystkich i tych, w których intencjach modlimy się. Będzie można również modlić się na żywo przez transmisję Mszy św. Oto link: https://korbielow.dominikanie.pl/ Zapraszamy!
Uprzejmie informujemy, że za żywych i zmarłych członków grupy modlitewnej „ModlitwaRazem” oraz w intencjach, w których grupa się modli, pewna osoba z grupy złożyła ofiarę i zamówiła Msze św., która zostanie odprawiona 23 marca (czwarta sobota miesiąca) o godz. 18:00 w Ustroniu w kościele Ojców Dominikanów przy ulicy Dominikańskiej 14. Serdecznie dziękujemy osobie, która zamówiła tą Mszę św. sprawiając niezmiernie cenny dar dla nas wszystkich i tych, w których intencjach modlimy się. Będzie można również modlić się na żywo przez transmisję Mszy św. Oto link: https://hermanice.dominikanie.pl/sakramenty/msza-swieta/ Zapraszamy!
Archiwum wydarzeń: transmisje
 


Od kilku lat co miesiąc w Dominikańskich klasztorach w Sandomierzu, Korbielowie i Ustroniu są odprawiane Msze św. w intencji: "Za żywych i zmarłych członków grupy modlitewnej „ModlitwaRazem” oraz w intencjach, w których grupa się modli". Więc jeśli chcesz złożyć ofiarę i zamówić taką Msze św. prosimy przysłać ofiarę przelewem na następujące konto z dopiskiem – „Msza św. za ModlitwaRazem.”

Klasztor oo. Dominikanów
Korbielów
Numer konta:
52 2130 0004 2001 0661 2782 0001

Istnieje również możliwość złożenia dobrowolnej ofiary na pokrycie kosztów utrzymania naszej strony internetowej, oraz na drukowanie kolorowych ulotek z informacją o naszej grupie w celu jej popularyzowania. Prosimy ofiarę wysyłać na powyżej podane konto z dopiskiem: “Dla strony ModlitwaRazem.”

W przypadku pytań prosimy o kontakt z ojcem Wilhelmem tel. 728 429 917 (codziennie w godzinach 8:00 – 22:00)





Kliknij by przejść do strony z wyborem banerów

Chcesz zalinkować stronę ModlitwaRazem.pl?
Użyj banera!






Jacek Salij OP

Religie źródłem wojen?


Zamachy terrorystyczne dokonywane ostatnio pod sztandarami islamu ożywiły sformułowany kiedyś przez Woltera przesąd, jakoby religie były głównymi sprawczyniami wojen. „Czy historia zna choć jedną wojnę, która wybuchła z jakiejś innej przyczyny niż religijna?” – zapytał mnie ostatnio współpasażer. Miał głębokie przeświadczenie, że stawia pytanie czysto retoryczne. I od razu obok muzułmańskich terrorystów przywołał konflikt w Irlandii Północnej oraz wyprawy krzyżowe.

Zwróciłem mu uwagę na to, że trzy największe w dziejach wojny – obie wojny światowe oraz wojny napoleońskie – doprawdy nie były wojnami religijnymi. Nie były takimi wojny polsko-rosyjskie, ani wojna stuletnia ani różne wojny dynastyczne. W dawnych czasach źródłem niejednej wojny był urażony honor, chęć wykazania się męstwem, a może nawet szukanie mocnej rozrywki. Najczęściej zaś walczono o ziemie, o wpływy, o jakieś bogactwa (np. od stosunkowo niedawna o ropę naftową). Owszem, były również wojny religijne. Jednak kiedy im się dokładniej przypatrzeć, nieraz okaże się, że religijny był przede wszystkim pretekst, pod którym je prowadzono.

Wolter oskarżał religie, ale faktycznym oskarżonym było chrześcijaństwo. To przeciwko chrześcijaństwu skierowane były w tamtych zarzutach historyczne przykłady uzasadniające oskarżenie (przywoływano zwłaszcza krucjaty oraz inkwizycję). Również przeciwko chrześcijaństwu ludzie oświecenia odwoływali się do mitu dobrego dzikusa, którego jakoby, wedle Jana Jakuba Rousseau, zdeprawowała dopiero chrześcijańska nauka o grzechu pierworodnym, bo przedtem jakoby w ogóle nie czynił on zła. W gruncie rzeczy przeciwko chrześcijaństwu skierowane były również bezkrytyczne zachwyty nad religiami wschodnimi, islamu nie wyłączając. W okresie oświecenia i długo potem należało do dobrego tonu przeciwstawiać dobrotliwą tolerancję islamu nietolerancyjnemu chrześcijaństwu.

Nawet oskarżenia z powodu starotestamentalnego nakazu wymordowania ludów Kanaanu były kierowane nie pod adresem judaizmu (i bardzo dobrze, że przynajmniej tego współczesnym sobie Żydom raczej nie zarzucano), ale przeciwko chrześcijaństwu, jako że włączyło ono Stary Testament w swoje święte dziedzictwo. Słowem, zarzut o sianie konfliktów i podsycanie wojen był jednym z wielu oskarżeń, za pomocą których oświecona Europa zrywała ze swoimi chrześcijańskimi korzeniami.

Sam fakt, że dla uwiarygodnienia tego zarzutu stworzono czarną legendę krucjat oraz inkwizycji, świadczy o tym, że jego twórcom i propagatorom nie chodziło o prawdę, tylko o walkę ideologiczną. Rzecz jasna, nie twierdzę, jakoby historia wypraw krzyżowych czy inkwizycji nie miała swoich ciemnych kart, jednak ich czarna legenda niewątpliwie odbiega od prawdy historycznej, i to istotnie.

Dzisiaj teza, jakoby religie były głównym źródłem przemocy i wojen, stała się ogromnie modnym narzędziem propagandy antyreligijnej. Dość przypomnieć, że w tygodniku Die Zeit z 11 maja 2000 r. niejaki Schnädelbach zwrócił się do papieża z postulatem rozwiązania Kościoła: „Ostatnim dobrodziejstwem chrześcijaństwa dla ludzkości byłoby uznanie siebie samego za błędne od samego początku i zgubne przedsięwzięcie. Taki antyludzki, fanatyczno-irracjonalny system wiary sam się zdyskredytował przez ekscesy (inkwizycja, nawracanie na siłę), które wynikają same przez się z jego własnych zasad. Ludzkość będzie miała w XXI wieku tylko wtedy szansę, gdy z powierzchni ziemi chrześcijanie znikną całkowicie”.

Niestety, nie był to wybryk pojedynczego oszołoma. W internecie nieustannie pojawiają się – zwłaszcza wśród głosów publikowanych anonimowo – pełne wrogości oskarżenia wszelkich religii, przede wszystkim jednak chrześcijaństwa. Zygmunt Krasiński, w liście z 9 lipca 1845, zwierza się Delfinie Potockiej, że z przerażeniem czyta teksty nawołujące do nienawiści klasowej: „On w atrament macza pióro, a później dla drugich pióro przemieni się w nóż, a atrament w krew”. Niestety, bardzo to możliwe, że wstukiwana dzisiaj w klawisze komputera nienawiść do chrześcijaństwa i oskarżanie go o wszelkie możliwe zbrodnie przeciwko ludzkości spłynie w przyszłości strumieniami niewinnej ludzkiej krwi.

Pomińmy tu jednak wypowiedzi zionące ewidentną nienawiścią i przypatrzmy się argumentom, które brzmią racjonalnie. Warto zauważyć, że są one tak skonstruowane, że w sposób niemal konieczny mają prowadzić do wniosku, że dopiero porzucenie wszelkiej religii zapewni ludzkości pokój i bezpieczeństwo.

Pierwszy argument, jakiemu proponuję się przypatrzeć, znalazłem stosunkowo niedawno w internecie: „Monoteizmy są religiami konfliktogennymi. Wojny religijne to wynalazek monoteistów. To dlatego, że monoteizm ze swej natury jest wrogi każdej innej religii. Politeiści uważają, że jest wielu bogów, i dlatego gdy ktoś czci innego boga niż oni – nie przeszkadza im to i nie godzi w ich przekonania”.

Ojcem tego argumentu jest Nietzsche, który „polemicznemu i imperialnemu monoteizmowi przeciwstawiał przyjazny, pluralistyczny, tolerancyjny, otwarty na różnorodność, przychylny zmysłowości, a nawet żądzy, zatem pacyfistyczny politeizm”1.

Spróbuj jednak prostować ten sielankowy obraz religii politeistycznych i przypomnieć – z zasady nasycone religijnym rytuałem – okrucieństwa Asyryjczyków, zabijanie ludzi na arenach starożytnych Rzymian, wojenne wyprawy Azteków podejmowane w celu zdobycia ludzi do składania na ołtarzach ofiarnych. Spróbuj przypomnieć „łagodność” starożytnych Greków, Germanów, Słowian, Wikingów, Tatarów – wszak wszyscy oni byli politeistami! Wtedy usłyszysz: „Bo w ogóle religia jest źródłem gwałtów i przemocy i najlepiej by było, gdyby ludzie w ogóle porzucili wszelką religię!”

Człowiekowi kierującemu się taką logiką chyba nawet nie warto przypominać bezmiaru zbrodni, jakich dopuściły się reżimy ateistyczne. Jego zdaniem, to przecież oczywiste, że również współczesnych katolików obciąża zbrodnia nocy świętego Bartłomieja, natomiast współczesnych ateistów w najmniejszym stopniu nie powinno się obciążać zbrodniami rewolucji francuskiej czy sowieckiego komunizmu. Rzecz jasna, powyższej uwagi nie odnoszę do zwyczajnych ludzi niewierzących, ale do ludzi kierujących się logiką Schnädelbacha.

Bo z normalnymi niewierzącymi trzeba po prostu rozmawiać. Również na temat ciężkich win, jakich się dopuszczono pod sztandarami ich formacji duchowej. Sądzę na przykład, że nie sposób nie zgodzić się z następującymi gorzkimi uwagami Czesława Miłosza. Nie dotyczą one tych, którzy osobiście dokonywali strasznych zbrodni w imię postępu i świetlanej przyszłości dla całej ludzkości, Miłosz je wypowiedział pod adresem wyrafinowanych intelektualistów, którzy dawali tym zbrodniom swoje istotne poparcie:

„Chrześcijaństwo jest zapewne winne wielu zaniechań, ale humanizm ze swej strony musi wziąć na swój rachunek niezliczone przykłady deptania godności człowieka, jak też śmierć wielu rzekomych czy rzeczywistych wrogów równości. (...) Pokrewieństwa pomiędzy ideami Oświecenia i dwiema rewolucjami, francuską i rosyjską, są oczywiste. Wyjaśnia to też postawę intelektualistów wobec rewolucji dokonanej w imię postępu. Wielu intelektualistów Anglii i Ameryki z entuzjazmem witało wybuch rewolucji we Francji, po czym wycofywało swoje poparcie na wieść o wprowadzeniu tam terroru. Jeszcze wyraźniej podobne zjawisko występowało w długiej historii poparcia rewolucji leninowsko-stalinowskiej przez intelektualny Zachód. Celowali w tym zwłaszcza pisarze angielscy, jak Bernard Shaw, co zachęciło wielkorządców Rosji do urządzania potiomkinowskich przedstawień na użytek cudzoziemców i wprowadzenia nazwy «użyteczni idioci». Kraj Rad miał być z założenia urzeczywistnieniem oświeceniowych ideałów humanizmu i humanitaryzmu, toteż wbrew rzeczywistości starano się utrzymać fikcje”2.

Wróćmy do zarzutu wysuwanego pod adresem religii monoteistycznych. Często przeciwstawia się im pełne łagodności religie dalekowschodnie. Szczególnie wyróżniany jest tu buddyzm. Do rangi aksjomatu urosła teza Jorge Luisa Borgesa, że „buddyzm jest jedyną religią, która nigdy nie wywołała wojny”. Ufam, że nie muszę nikogo przekonywać o tym, że naprawdę bez satysfakcji, ale z prawdziwą przykrością przypominam strumienie krwi, jakimi naznaczona jest historia Chin, Japonii czy Indii3. Nawet buddyzm, mimo zasługującego na najwyższy szacunek sprzeciwu wobec stosowania przemocy, jednak w realnych wojnach w różnorodny sposób uczestniczył, a nawet je wywoływał4.

Czas na konkluzje, a będzie ich trzy. Po pierwsze: Przykro to mówić, ale nie ma takich tradycji duchowych, które by nie były obciążone jakimiś ciężkimi winami. Nie wolno się nam z tym pogodzić (o tym powiemy parę słów w punkcie trzecim), ale powinniśmy to uznać – bez wybielania własnej formacji, ale i bez niesprawiedliwego oczerniania formacji nam duchowo obcych. Oskarżanie innych formacji (bo nie mówię o konkretnych przestępcach), nawet kiedy jest materialnie zgodne z prawdą, zazwyczaj pogłębia istniejące między ludźmi przepaści. Natomiast rzetelne ubolewanie z powodu win popełnionych przez naszych duchowych przodków może istotnie obronić nas samych oraz naszych duchowych potomków przed popełnianiem win analogicznych.

Zwłaszcza nam, katolikom, nie wolno dopuścić do tego, żeby wyznanie win popełnionych w imieniu Kościoła, jakiego dokonał Jan Paweł II na początku Wielkiego Postu 2000 r., zostało zapomniane jako nic nie znacząca ceremonia. Przypomnę jednak przy okazji, że Papież bardzo dopilnował tego, żeby wyznanie win nie miało nic wspólnego z uwiarygodnianiem czarnej legendy na temat historii naszego Kościoła.

Po drugie: Im mniej ludzie się spowiadają, tym więcej są skłonni oskarżać i potępiać innych. Sami unikajmy takiej postawy i pomagajmy innych, żeby jej unikali.

Wreszcie po trzecie: Niestety, również w imię religii może być głoszona nienawiść i popełniane zbrodnie. Wypacza to samą istotę religii. Fakty takie – o czym z wielką mocą przypominał Jan Paweł II – „znieważają imię Boże i oszpecają autentyczne oblicze człowieka”.

Tę papieską wypowiedź warto przytoczyć w jej kontekście. Ojciec święty wypowiedział te słowa w muzułmańskim Kazachstanie, w niespełna dwa tygodnie po strasznej zbrodni z 11 września 2001 r., a mówił wówczas tak: „Pragnę raz jeszcze wyrazić szacunek Kościoła katolickiego dla islamu, autentycznego islamu: islamu, którego wyznawcy modlą się i okazują solidarność potrzebującym. Pomni błędów przeszłości, także niedawnej, wszyscy wierzący powinni połączyć wysiłki, aby Bóg nigdy nie stał się zakładnikiem ludzkich ambicji. Nienawiść, fanatyzm i terroryzm znieważają imię Boże i oszpecają autentyczne oblicze człowieka”.

Krótko potem, kiedy przygotowywał orędzie na najbliższy Światowy Dzień Pokoju, Jan Paweł II napisał: „Roszczenie sobie prawa do narzucenia innym przemocą tego, co uważa się za prawdę, oznacza pogwałcenie godności człowieka i ostatecznie zniewagę Boga, którego jest on obrazem. Dlatego fundamentalistyczny fanatyzm jest postawą całkowicie przeciwną wierze w Boga. W gruncie rzeczy, terroryzm instrumentalizuje nie tylko człowieka, lecz także Boga, czyniąc z Niego bożka, który służy do własnych celów. Nikt odpowiedzialny za religię nie może być pobłażliwy wobec terroryzmu, a tym bardziej nie powinien go propagować. Ogłaszanie się terrorystą w imię Boga, zadawanie gwałtu człowiekowi w imię Boga jest profanacją religii. Przemoc terrorystyczna jest przeciwna wierze w Boga, Stwórcę człowieka, który troszczy się o niego i kocha go. Stoi ona w sprzeczności szczególnie z wiarą w Chrystusa Pana, który uczył swych uczniów modlitwy: Przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili (Mt 6, 12)”.

  1. Paul Valadier, Przemoc i monoteizmy, Przegląd powszechny, 2005 nr 2 s.215.
  2. Czesław Miłosz, Nowoczesność idylliczna?, Znak 2003 nr 12 s.50n
  3. Również historia Indii, por. Artur Basham Indie. Od początku dziejów do podboju muzułmańskiego, PIW Warszawa 1973.
  4. Por. Jacek Sieradzan, Buddyzm a wojna, w: Religie a wojna i terroryzm, red. Jan Drabina, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2003 s.119-132.